knipperlicht relatie

Mijn telefoons en ik hebben altijd een haat-liefdes verhouding gehad. En over het algemeen kan ik wel stellen it’s not them, it’s so me..

Er zijn namelijk genoeg mensen die hun twee-jarig abonnement ook daadwerkelijk twee jaar volhouden met dezelfde goedwerkende telefoon, waarop geen barst te bekennen is en die zij ook nooit een complete dag kwijt zijn geweest. Op basis van deze bevindingen moet ik toegeven dat ik mijn telefoons dan ook echt verwaarloos.

Het begon toen ik net op de middelbare school zat. Nieuwe vriendinnen werden gemaakt, ik zag ze op school maar toch moesten we s avonds regelmatig bellen om de dag door te spreken. Het gevolg was torenhoge telefoonrekeningen. Dit zie ik nu in, maar ik gaf toen altijd mijn telefoon de schuld omdat dit toch nooit kon?!?! Tot dat mijn pa ervoor ging zitten en precies met me doorliep hoeveel ik belde en smste. Oeps.

Dit werd opgelost in het Blackberry-tijdperk. Ping en zeker Whatsapp zijn uitvindingen waarvoor ik de bedenkers eeuwig dankbaar zal zijn. En met mijn witte Blackberry Bold was ik oh-zo blij, très fashionable en continu in contact met mijn vrienden. Toch heb ik op een middag een stuk of tien winkels af moeten gaan (rennend) omdat ik mijn telefoon kwijt was die ik toch zeker had meegenomen de stad in. Om hem vervolgens op de grond van de hunkemoller terug te vinden waar ik een paar roze sloffen had gepast.

Na een tijdje deden een paar toetsen van de blackberry het niet meer, en werd de iPhone populair. Helemaal gelukkig en verslaafd vanaf dag 1 liep ik rond met mijn nieuwe kind. Wel een dikke box eromheen (zo’n hoesje die je moet openklappen), maar dit was een voorwaarde van mijn ouders omdat ik naast het verliezen en hoge rekeningen mijn telefoon ook wat vaker dan anderen liet vallen. Wat ook gebeurde op de eerste avond met mijn nieuwe liefde. De box heeft hem niet kunnen redden, en een mega kras vulde het scherm op dag 1…

We weten allemaal dat je je telefoon langer kwijt ben dan je kunt handelen als je deze naar Apple opstuurt en de prijs is ook niet bepaald om te lachen. Ik besloot te wennen aan mijn kras en een na een tijdje zag ik deze niet meer. Mijn iPhone en ik waren BFF en dan accepteer je elkaars zwakke kanten.. Toch had deze relatie ook geen lange houdbaarsheidsdatum.

Als eerste probeerde iemand tussen ons te komen, wat niet gelukt is. Op een feestvakantie in Marmaris besloten mijn vriendinnen en ik s nachts te gaan zwemmen in de zee. Misschien niet heel slim om mijn telefoon mee in de zee te nemen, en we lieten onze spullen achter bij een paar vrienden op het strand. Een paar Turken kwamen met ze praten en toen we uit het water kwamen wilden ze net weggaan. Ik keek in mijn tas.. en kon alleen maar gillen MIJN TELEFOOOOON! In een stomme actie ben ik die Turkse jongens achterna gerend in een steegje en ben heel blij dat mijn vrienden achter me aan gingen. Met mijn niet top-conditie trok ik toch een behoorlijk indrukwekkende sprint vind ik zelf, en we haalden hem in. Na een tijd lang ontkennen trok hij toch mijn telefoon uit zijn broekzak en mijn schat en ik waren weer herenigd. Don’t mess with my crew.

Maar, wanneer iemand vergeetachtig en chaotisch is, wordt dit allemaal een tikkeltje erger wanneer je een avond lang vodka-cola hebt gedronken. Wanneer iemand het dan ook nodig vindt instagram te checken op de wc in een bar, is de kans groot dat een van de twee het wc-hokje niet uitkomt, laat staan samen. Dit is precies wat er gebeurde. En vijf minuten na mijn wc-bezoek stond ik wanhopig bij de wc-juffrouw of zij toevallig een telefoon heeft gevonden in het hokje. Tien minuten later stond ik buiten om mijn telefoon te laten blokkeren. Ik had hem laten slingeren op de wc en degene na mij was hier vast heel blij mee.

Toch vond ik weer een nieuwe vlam en ging ik weer een relatie aan. Een tijdje terug viel het me op hoe goed het eigenlijk ging.. Op een paar kleine flaws na ging het prima. Het enige probleem was dat mijn telefoon af en toe eens uitviel. Of dat hij ineens een sissend geluid begon te maken. Ik moet zeggen dat ik wel een beetje in paniek raakte na het googelen van ‚ iPhone makes sizzling noise’. Genoeg ervaringen dat een ontploffing volgde. Misschien had ik hem ook iets te lang aan regen blootgesteld omdat ik perse muziek wilde luisteren lopend op straat in de stromende regen.

Maar goed, er was geen krasje te zien, ik was hem nog niet verloren, en mijn telefoon was nog steeds niet gestolen. Toch heb ik nog de rare gewoonte op whatsappjes te beantwoorden op de wc en drie keer mijn instagramfeed te vernieuwen. Met muziek in mijn oren. Na het handen wassen waarop mijn telefoon netjes op de wastafel lag was ik even vergeten dat mijn muziek uit oortjes kwam. Nadat ik mij omdraaide om de deksel van de pot naar beneden te doen, swingde mijn telefoon mee precies de POT IN. potverdomme. Ik stuurde mijn telefoon op zwemles en kan jullie mededelen dat hij niet geslaagd is voor diploma A.

Op dit moment ga ik als single door het leven. Een paar nachten in een bak met rijst hebben mijn telefoon niet kunnen helpen. Ik moet eerlijk zeggen dat het me helemaal niet bevalt zo alleen. Misschien moet ik in de toekomst maar eens meer moeite stoppen in de relatie met mijn smartphone. You only realize what you had untill it’s gone..

Kingkong in Kuala Lumpur

haha.

A few days in Berlin <3

Netflix, Diet Coke & Marlboro Gold.

Gezocht: diepe betekenis

“Ehh.. balen..” stottert de jongen uit die ik ongeveer een uurtje geleden in de bloemenbar heb leren kennen. Hij weet kennelijk totaal niet hoe hij zich moet gedragen en waar hij moet kijken, neemt nu nerveus een slok van zijn drankje. Awkward. “GRAPJE!” schreeuw ik, en de spanning maakt plaats voor verwarring en vervolgens opluchting op zijn gezicht. “Oh, ik schrok me kapot” lacht hij. Nailed it! denk ik tevreden.

Deze was nog ongemakkelijker dan normaal.

Het is eigenlijk een beetje een hobby geworden, de gezichten die ik te zien krijg wanneer ik een antwoord geef waarop echt geen goede reactie mogelijk is. Ik bedoel hoe moeten mensen dan ook reageren? Ik heb geen idee wat ik zelf zou zeggen.

Want hoe kut is het als je echt een tattoo met de naam van je ex op je arm hebt staan?  (De jongen in de bar vroeg me wat mijn tattoo betekent, waarop ik antwoorde de naam van mijn inmiddels ex-vriend..)  Hoe erg spijt heb je dan, ook al is je levensmotto iets richting “no regrets”. Maar goed, wat andere mensen daarvan denken zou je eigenlijk helemaal niks moeten uitmaken. Jij doet lekker met jouw lichaam wat je wilt en je hoeft je absoluut niet te verantwoorden.

Toch boeit het mensen iets teveel. Dat zie ik gewoon terug in het feit dat mensen betekenissen gaan verzinnen voor tattoos om zich toch een soort van te verantwoorden. Vaak is men van mening dat een tattoo alleen mooi is wanneer er een diepe betekenis aan vastzit. Ik vind dat gewoon dikke bullshit.Wat als iemand iets gewoon mooi vindt en van tattoos houdt? Dan hoeft het toch niet per se aan je overleden huisdier opgedragen te zijn? Waar mijn nekhaar al helemaal van overeind gaat staan zijn mensen die al een plaatsje hebben gereserveerd voor het woordje “oma” als ze overlijdt, en dat ook gewoon vrolijk rondvertellen. Terwijl oma nog levendig rondspringt op de bridgeclub en nog lang geen zin heeft om te gaan.

Begrijp me niet verkeerd, ik vind het wel degelijk mooi wanneer een tatoeage een betekenis heeft. Een soort van herinnering aan iets, speciaal voor jezelf. Of iets waar je je graag aan wilt houden. Zelf heb ik er ook twee die voor speciale tijden staan. Ik vind alleen dat een tattoo op zich geen betekenis nodig heeft, ik zou er zo eentje laten zetten puur omdat ik hem mooi vind. Toch blijft het de meest gestelde vraag aan tattoo hebbers: “oh en wat betekent het dan?!”  Men verwacht een antwoord dat dieper gaat dan menig zelfhulpboek. Waarom niet gewoon een smiley omdat het grappig is? Of een mandala gewoon omdat je dat mooi vindt? Wat doet het geen diepere betekenis hebben af aan de schoonheid van een tatoeage? En betekenis of niet, ze verrimpelen net zo lekker hard als we het geluk hebben oude besjes op een bridge club te worden.

Oh ps. Het is niet de naam van mijn ex, er staat love is enough. Diep he.

confessions of a (diet) coke-aholic

Liggend in mijn bed na een lange en vermoeiende dag ( serieus, WAT vinden mensen zo leuk aan ikea behalve de donuts en de gehaktballen. Die trouwens ook behoorlijk vadsig zijn, ik krijg nu weer maagzuur oprispingen als ik terugdenk) blijft er maar een ding door mijn hoofd spoken. Mijn hoofd met behoorlijke koppijn. Weet je waardoor die koppijn komt? Dat kan ik je vertellen.. Door het niet mogen hebben van hetgeen dat continu door mijn hoofd spookt. Ik zie het voor me, druppeltjes ijskoud vocht druppelen eroverheen.. Ik kan niet wachten om erop af te springen, het open te maken en.. Ok dit wordt creepy. Wat er nou door mijn hoofd spookt en al twee volle dagen lang is.. Cola light. Yes I said it, cola light. Ik ben een serieuze verslaafde die nu bezig is met afkicken and I can tell you this.. it ain’t that easy. First of all, hoe serieus is die verslaving dan ? Nou dat kan ik je ook vertellen, ik denk dat ik op een normale werkdag al aan een litertje of één, anderhalf per dag zit. In het weekend kan het oplopen tot twee..

Ik begon pas te zien dat ik een probleem had toen ik op mijzelf ging wonen en mijn huisgenoten wanneer ze mij kwijt waren in de AH standaard naar het cola gangpad liepen. En me daar meestal ook vonden. Of misschien toen ik scheldend in de trein op de meest vieze, ranzigste, gore wc terecht kwam, omdat ik niet kon weerstaan toch een flesje mee de trein in te nemen ondanks dat ik weet dat ik elke vijf minuten moet plassen wanneer ik iets drink. Of misschien die keer toen ik, en ik zeik normaal gesproken nooooit over hetgeen dat ik besteld heb, een ober drie keer mijn glas cola heb laten omwisselen omdat ik toch ZEKER wist dat het geen light was. Ik denk dat hij sowieso erin heeft gespuugd achter de bar trouwens. I know I would. Mijn ouders begonnen ook al met voorzichtig vertellen dat ik toch wel heel veel cola dronk, en vrienden wisten als we ergens wat gingen drinken van tevoren al wat ik ging bestellen of wat ze uit hun eigen koelkast moesten inschenken.

Nu vond ik dat allemaal niet zo erg. Ik bedoel hallo, ik eet helemaal niet zo ongezond ( af en toe misschien ) ( ok de helft van de tijd) en cola light is toch helemaal niet zo erg? Ik bedoel geen suikers, en verder.. geen idee wat er wel of niet in zit. Het is eigenlijk gewoon een vaag bruin mengsel met koolzuur en de smaak is niet eens te beschrijven. Wanneer mensen het over ‚ frisdrank drinken is slecht’ hadden, dacht ik alleen maar : niet mijn frisdrank, van light frisdrank word je niet dik.. daar zit geen suiker in en je tanden rotten niet weg.. Tot mijn huisgenootje mij niet zo subtiel een link stuurde wat cola light drinken met je doet.

I shit my pants.

Ik ben nooit zo’n neut geweest die vind dat er geen conserveringsmiddelen of kleurstoffen of wat dan ook in mijn eten mag zitten. Geen biobol (alle respect, het is goed voor je) die alleen maar biologisch eten eet. En nee ik lees nooit de bijwerkingen van geneesmiddelen, geloof niet dat je kanker van teveel water drinken krijgt. Maar wat aspartaam met je doet, CRAP. Aspartaam is de zoetstof die in cola light zit, ook wel E951 genoemd. Natuurlijk lees je verschillende verhalen op het internet, maar de gevolgen die je kunt vinden zijn echt serieus. (google het) Ik vond ze in ieder geval zo serieus dat ik besloot per direct ermee te kappen. Maar wat ik daarna vond was ook echt serieus. Je kunt er verslaafd aan raken, dat vertiefte aspartaam spul. En men daagt je uit 60 dagen zonder te gaan. En dat is nou precies wat mijn plan is. Nu nog.

Ik lig immers nu al chagrijnig in bed en heb het bijgehouden.. ik heb serieus de hele dag aan cola light gedacht EN ik ben naar de koelkast te lopen om vervolgens mijn standaard voorraad van een paar blikjes niet tegen te komen. So sad. Maar ik kom er wel. Ook al zie ik ineens alleen maar cola light reclames op tv met hele mooie mannen. Of advertenties van frisdrank. En heel ironisch is de cola op dit moment in de bonus bij de Albert Heijn. En vind ik soms nog oude flesjes of blikjes terug in oude nooit-opgeruimde tassen.

Break-ups zijn nooit makkelijk, maar er is bewezen dat je nooit dood kan gaan aan een gebroken hart toch?